Ci, którzy grają na fortepianie jako hobby, mają zazwyczaj dwa cele: granie przy pomocy nut z jak najszerszym zakresem muzyki klasycznej, pop i jazzowej oraz granie bez nut, tzn. umiejętność akompaniowania melodii akordami, granie piosenek na ucho i swobodna improwizacja. W tym tomie oba tematy są traktowane konsekwentnie i systematycznie. Podczas gdy większość szkół pianistycznych preferuje albo muzykę klasyczną albo popularną, te dwa obszary są tutaj w równowadze.
Przejrzyście ułożone rozdziały zajmują się różnorodnymi i interesującymi tematami: epoka baroku, klasycyzmu i romantyzmu, popularne style pianistyczne (np. ragtime, boogie, rock 'n' roll, ballada pop), blues i gatunki operowe, operetki i baletu.