Gratis verzending
bij bestellingen vanaf € 69
55.000 artikelen
staan klaar voor verzending
Geld terug
Ruilen binnen 30 dagen
U hebt de volgende artikelen in uw winkelwagentje geplaatst
Gratis verzending
bij bestellingen vanaf € 69
55.000 artikelen
staan klaar voor verzending
Geld terug
Ruilen binnen 30 dagen
Audioconverters (AD/DA) zijn een onmisbare schakel in elke recording-keten: ze zetten analoge signalen om naar digitale data — en andersom. Hier lees je hoe converters, Audio Interface en preamps zich tot elkaar verhouden en welke specs in de praktijk echt tellen.
Alle drie zijn bouwstenen in de signaalketen en zitten meestal in één apparaat: de Audio Interface. Audio Interfaces van premiummerken zoals RME, Apogee, Lynx, Antelope of Universal Audio leveren doorgaans converter- en preampkwaliteit die ruimschoots voldoet voor serieuze studio’s. En zelfs in het lagere prijssegment is de audiokwaliteit tegenwoordig vaak beter dan veel gear van 15 jaar geleden.
Bij complexe en/of extreem veeleisende (“audiofiele”) setups kan het toch slim zijn om losse apparaten te gebruiken. De Audio Interface verzorgt de computerkoppeling, de converter zet analoog ↔ digitaal om en de voorversterker brengt bijvoorbeeld microfoonsignalen op niveau. De meest voorkomende reden voor separate AD/DA is het benodigde aantal kanalen: meer dan 8 ingangen is bij alles-in-één oplossingen minder gebruikelijk. Uitbreiden via ADAT kan, maar boven 16 kanalen kom je vaak uit bij dedicated systemen.
Voor veel kanalen heb je bij de meeste merken dus extra gear naast je Audio Interface nodig. Een bijkomend voordeel van losse converters is de plaatsing: zet je converter dicht bij de opnamebron, dan houd je de kwetsbare analoge signaalweg zo kort mogelijk.
Om een analoog signaal te digitaliseren heb je een converter nodig. In de meeste gevallen zit die in een Audio Interface ingebouwd en krijgt hij weinig aandacht, terwijl dit proces een cruciale stap is in je keten. Tegenwoordig zijn AD/DA-converters van bekende merken — zelfs in het instapsegment — vaak van goede kwaliteit. Voor high-end producties kunnen zwakkere converters (oud of goedkoop) echter nog steeds een bottleneck vormen.
Daarnaast zijn er betaalbare, eenvoudige converters (analoog ↔ digitaal) voor specifieke toepassingen, bijvoorbeeld om zonder hoge eisen een RCA-signaal om te zetten naar optische of coaxiale S/PDIF — van spelconsole of receiver naar tv. Ze zijn compact, doen één taak en leveren vaak hoorbaar betere audiokwaliteit dan de converters in veel consumentenelektronica.
Voordat een analoog signaal wordt omgezet naar een digitale reeks van nullen en enen, moet het aan bepaalde voorwaarden voldoen. Eerst wordt het juiste niveau gecreëerd voor de converterchip. Daarna wordt aan de boven- en onderkant van het frequentiebereik alles gefilterd wat de AD-converter niet hoort te verwerken (anti-aliasing). Deze analoog opgebouwde secties hebben veel invloed op de klank en worden bij serieuze merken met veel zorg ontworpen.
De chip zelf is slechts een deel van het verhaal. Chipsets komen van relatief weinig fabrikanten (bijv. Burr Brown, ESS, AKM, Cirrus Logic) en dezelfde chipfamilie kan in verschillende prijsklassen voorkomen. Het verschil zit vaak in de implementatie: schone voeding, goede signaalrouting en vooral een stabiele clock. En natuurlijk moet de analoge signaalvoorbereiding top zijn om digitaal een nauwkeurig beeld te krijgen. Denk aan fotografie: de beste camera helpt weinig als het licht flikkert.
De samplefrequentie bepaalt hoe vaak per seconde het signaal wordt gemeten en “vertaald” naar digitaal. Bij de terugconversie naar analoog wordt de golfvorm weer opgebouwd en via filtering gladgetrokken. Belangrijk: de helft van de samplefrequentie is de hoogste weer te geven frequentie (Nyquist). Bij 48 kHz is dat 24 kHz, dus al boven het hoorbare gebied. In de praktijk werken veel producties op 44,1 of 48 kHz. 88,2 of 96 kHz kan in sommige gevallen nuttig zijn, maar een hogere samplefrequentie is niet automatisch beter.
Elke sample wordt opgeslagen met een bepaalde dynamische resolutie. Hoe hoger de bitdiepte, hoe meer volumestappen je digitaal kunt vastleggen. Bij lage bitdiepte en stille opname kan er hoorbaar kwantisatieruis ontstaan. Daarom moest je bij 16 bit vroeger vaak “heet” opnemen. Met de huidige standaard 24 bit is gain staging veel relaxter en is er meer headroom (vaak rond -18 dBFS). Sommige converters gaan richting 32 bit; veel DAW’s rekenen intern in 32-bit float of zelfs 64-bit float.
Naast PCM (bijv. 48 kHz/24 bit) bestaat in het high-end segment ook DSD (Direct Stream Digital). DSD werkt met zeer hoge samplefrequenties (in MHz), maar met slechts 1 bit resolutie. De audi informatie wordt als puls(dichtheid) vastgelegd; noise shaping en een low-pass filter zijn nodig voor ruis en ultrahoge frequenties. DSD kom je o.a. tegen bij SACD en in sommige high-end producties.
High-end converters zijn bedoeld voor professionele studio’s die geen compromissen willen. Niet alleen de chip telt, maar vooral ook de implementatie (voeding, analoge sectie, interne routing en clocking) — en dat verklaart vaak het prijsverschil met betaalbare Audio Interfaces. Veel parameters spelen vooral bij veeleisende setups: maximale betrouwbaarheid en redundantie, specifieke protocollen (MADI), uitgebreide routing/splitting, extreem nauwkeurige synchronisatie (Word Clock) of zelfs een gewenste klankkleur. Tegelijk is de kwaliteit van moderne interfaces zo goed dat de converter in veel situaties zelden de echte bottleneck is.
AD zet analoge signalen (bijv. microfoon/line) om naar digitale data voor je DAW. DA zet digitale data weer om naar analoog voor monitoring en outboard.
Voor de meeste setups is een goede Audio Interface ruim voldoende. Losse converters zijn vooral interessant bij veel kanalen, specifieke aansluitingen (bijv. MADI) of audiofiele eisen.
Meer kanalen zijn handig als je veel bronnen tegelijk wilt opnemen (drums, live) of complexer wilt routen met outboard. Dan wordt een multichannel AD/DA een mooie uitbreiding op je Audio Interface.
44,1 of 48 kHz is standaard en meestal ideaal. 96 kHz kan voordelen hebben in specifieke workflows, maar kost meer CPU en opslag.
24 bit geeft veel dynamiek en maakt gain staging makkelijker (meer headroom, minder kans op hoorbare kwantisatieruis). Voor recording is dit de sweet spot.
Word Clock synchroniseert meerdere digitale apparaten. Als je meerdere devices digitaal koppelt, is goede sync belangrijk. Met één Audio Interface is Word Clock vaak geen must.
Beide tellen, maar analoog ontwerp (voeding, filtering, signaalrouting) en een stabiele clock hebben enorme impact. Dezelfde chipfamilie kan in verschillende apparaten toch anders uitpakken.
Voor kleine setups is S/PDIF vaak genoeg. ADAT is populair om kanalen uit te breiden (bijv. +8). AES/EBU is robuust voor pro-omgevingen. MADI is ideaal voor heel veel kanalen.
Dat kan — maar vooral als de rest van je keten ook sterk is (microfoons, preamps, ruimte, monitoring). Soms levert een upgrade elders meer winst op dan alleen converters wisselen.
Let op voldoende I/O, bruikbare digitale aansluitingen, stabiele drivers/lage latency, goede preamps, monitoringfuncties en uitbreidbaarheid (bijv. ADAT) die past bij je workflow.
